BIJZONDERE ONTMOETING EN INTERVIEW MET BATTE HERTSTEIN.
EEN HOLLANDS TROPENKIND
Foto: Bettina Hertstein
“Mi gudu, mi gudu” klinkt het vanuit de deuropening in Eindhoven. De bejaarde dame ontvangt me bij haar thuis; ze woont nog altijd op zichzelf. Verbaasd dat ik haar niet in het Sranantongo antwoordt praat ze verder. ‘Mi de bun’ moet jij dan zeggen.” Ik heb uit de toko zoute lemmetjes voor haar meegenomen, waar ze dol op is. Logees uit Suriname waren welkom in Nederland, als ze maar ingemaakte limoentjes meenamen uit Paramaribo. Ze vraagt of ik blijf eten of logeren. Gastvrijheid, zegt ze, dat heeft ze in Suriname geleerd. “Niemand is hartelijker dan een Surinamer.”
Tropenkind
Batte Hertstein heeft goede herinneringen aan Suriname. Herinneringen die haar nog scherp voor de geest staan. Suriname, zegt ze, voor was haar thuiskomen. Ze is een Hollands tropenkind, geboren op Java, in wat toen Nederlands-Indië heette. Op haar achtste verhuisde ze naar Nederland. Ze leerde haar man kennen die van jongsafaan naar Suriname wilde. In 1950 deed de kans zich voor, het jonge stel vertrok naar Paramaribo.
Kokosnoot
De warmte, de natuur, de tropische vruchten; het kwam haar bekend voor . Smakelijk vertelt ze hoe ze een waterige kokosnoot kocht op de markt bij Waterkant. “Mi gudu, seri wan watra kronto gi wi.” Alsof er geen vijfenvijftig jaar zijn gepasseerd. Ze had belangstelling voor taal en vond het vanzelfsprekend om Sranantongo te leren. Als Hollandse vrouw ging ze zelf erop uit om een slipje te kopen. Of ze soebatte op de markt over de prijs van sinaasappelen.
Muziek
Muzikaal als ze is, speelde ze piano met Surinaamse muzikanten. Ze leerde Surinaamse liedjes zoals ‘Fa joe kan tak mi no mooi’, een nummer dat ze later ook in Nederland speelde. Op haar 93e kruipt ze zonder aarzeling achter de piano om het liedje uit haar hoofd te spelen en te zingen. Ze geniet van de tekst “Hoe kun je nou niet mooi noemen, mijn moeder was een rozenknop en mijn vader een standvaste. Die bloem kennen Hollanders niet, dan zing ik maar klavertje.”
[audio:https://tanjafraai.nl/wp-content/uploads/batte_hertstein_mmnt.mp3|titles=Radio-interview met Batte Hertstein]
Nieuwjaarswens
Batte Hertstein vond het ‘een sensatie’ om Suriname te leren kennen. “Je kunt er zo lekker jezelf zijn, dat is een voordeel.” Surinamers gedragen zich als familie van je, vindt ze. “Toen ik in het begin nog geen kinderen had, vonden ze dat ik op moest schieten en een tweeling moest krijgen. Iedereen bemoeit zich met je, heerlijk. ” Ze schatert het uit. Als het niet zo’n verre reis was, zou ze graag eens terug gaan. Dochter Bettina, het landskind, zou er juichend ontvangen worden op Zanderij, dat weet moeder Hertstein zeker. Ze wenst Suriname dan ook het beste toe voor 2011 “Suriname, houd je goed. Be bun. Goed blijven he?”
